Nίκος Δήμου
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟOI ΓΙΑΠΩΝΕΖΕΣ ΜΠΟΡΕΙ NA EINAI γοητευτικές (συνήθως είναι απλά αξιόπιστες),
οι Γερμανίδες δυναμικές, αλλά -τι τα θέλετε- τίποτα δεν συγκρίνεται με το
στιλ και το ταμπεραμέντο μιας καθαρόαιμης Ιταλίδας...
Έτσι φέτος, μετά από την Toyota Celica turbo Carlos Sainz και την Porsche
968 CS, έμελλε να σαγηνευθώ από μια τρίτη μοιραία - την Alfa Romeo 164
Super. Και δεν ήταν μια φευγαλέα γνωριμία - που να πεις ότι με αποπλάνησε
με ψευδείς εντυπώσεις. Δεκαπέντε μέρες περάσαμε μαζί, περίπου τρεις
χιλιάδες χιλιόμετρα δύσκολων δρόμων, όλο βουνό και στροφές.
Οι παλιοί αναγνώστες θα θυμούνται ότι με την 164 είχα ανοιχτούς
λογαριασμούς. Στο τεύχος 220 (Ιανουάριος 1989) είχα παρουσιάσει και
φωτογραφήσει το πρώτο μοντέλο σε ένα άρθρο που συχνά μου το ξαναθυμίζουν τα
γράμματά σας. Και τώρα, τεσσεράμιση χρόνια μετά...
H DARK LADY ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ! Όταν στο αεροδρόμιο του Μιλάνου ο ευγενέστατος
κύριος Verweij μου έδειξε το παρκαρισμένο αυτοκίνητο θυμήθηκα τον παλιό
εκείνο έρωτα. Όχι - αυτή τη φορά δεν ήταν τελείως μαύρη, αλλά μπλε πολύ
σκούρα, μεταλλική σαν αμερικάνικη νύχτα. «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο» όπως
είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Θανάση Βαλτινού.
Πάντα πολύ όμορφη - ακόμα και με τους αμφίβολης αισθητικής νέους
προφυλακτήρες. E! το χέρι του Pininfarina. Πήρε την ίδια βασική καρότσα από
την οποία έχουν βγει δύο άσχημα και ένα αισθητικά αδιάφορο αυτοκίνητο (Saab
9000, Fiat Chroma και Lancia Thema) κι έφτιαξε ένα κομψοτέχνημα. (Αν δεν
είναι αυτό απόδειξη της δύναμής του! Ας ελπίσουμε πως το Gruppo Fiat θα
πάψει στο μέλλον να αγνοεί τους μεγάλους Ιταλούς σχεδιαστές. Την πλήρωσε
ακριβά αυτή την επιμονή, βγάζοντας βαρετά προϊόντα - που δεν βοήθησαν
καθόλου τις πωλήσεις... Φαίνεται πάντως πως κάτι αλλάζει. Το Punto και το
νέο κουπέ δίνουν ελπίδες.)
H DARK LADY ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ. 'Ιδια αλλά και διαφορετική. Πιο ώριμη, πιο σοβαρή,
πιο υπεύθυνη. Πάνε πια εκείνα τα χαριτωμένα καπρίτσια της κακοδαμασμένης
μπροστινής κίνησης. Βέβαια ήταν η Twin Spark με τα 146 άλογα (αντί των τότε
192 της V6, 3.0). H Alfa Romeo ισχυρίζεται πως και οι δυνατότερες εκδόσεις
έχουν ξεπεράσει το παλιό πρόβλημα και βγάζουν άνετα τη δύναμή τους στο
δρόμο. Περισσότερα θα μας πούνε οι δοκιμές και οι μετρήσεις των ειδικών σε
αυτό το τεύχος. Εγώ μόνο εντυπώσεις μπορώ να σας προσφέρω.
H πρώτη εντύπωση: τεράστια βελτίωση στην ποιότητα κατασκευής. Αίσθηση καλού
γιαπωνέζικου αυτοκινήτου - τίποτα δεν τρίζει, δεν χτυπάει, δεν απεργεί. Κι
όχι μόνο την πρώτη στιγμή. Ούτε ψίθυρος θορύβου ούτε ίχνος δυσλειτουργίας
μέσα στις δεκαπέντε μέρες. Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό με ιταλικό
αυτοκίνητο.
Δεύτερη εντύπωση: εξαίρετος συντονισμός της ανάρτησης. O καλύτερος
συμβιβασμός άνεσης και κρατήματος που έχω δοκιμάσει τελευταία. Σφιχτή
ανάρτηση με τέλεια απόσβεση (το αυτοκίνητο δεν «πλέει») και ελάχιστος
θόρυβος δρόμου. Σ? αυτό μεγάλος έπαινος ανήκει στα Goodyear Eagle 2 - τα
σιωπηλά λάστιχα που όμως έλαμψαν στη βροχή...
Τρίτη εντύπωση: Συβαριτική πολυτέλεια. Εκείνες οι βελούδινες πολυθρόνες με
τις ηλεκτρικές ρυθμίσεις, δεν κούραζαν ποτέ το σώμα. Το αυτοκίνητο είχε
«απ? όλα» - αλλά κυρίως ένα από τα καλύτερα αυτόματα συστήματα κλιματισμού
που έχω δοκιμάσει. Συναγωνιζόταν εκείνο του Renault Safrane που είχα
οδηγήσει πέρσι στην Προβηγκία.
ΟΣΟ ΓΙΑ TON KINHTHPA... Σίγουρα θα ήταν καλύτερος ο τρίλιτρος V6 ή ο
δίλιτρος V6 turbo. Όμως ο παππούς στην έκδοση Twin Spark τα κατάφερνε μια
χαρά - καλύτερα από πολλούς μοντέρνους κινητήρες. (Σκεφθείτε ότι είναι
σχεδόν σαράντα χρονών - έχει αρχίσει τη σταδιοδρομία του από τις ιερές
Τζουλιέτες!) Ιδιαίτερα καλά τα πήγαινε στη ροπή. Συνηθισμένος εγώ από το
δεκαεξαβάλβιδο του BMW 318is όπου δεν συμβαίνει τίποτα κάτω από τις 4000
στροφές, ξαφνιαζόμουνα όταν έβλεπα τον T.S. να τραβάει γερά από τις 2500!
Και με εκείνον τον χαρακτηριστικό ήχο που λατρεύουν οι Alfisti!
Μόνο που, βέβαια, τα 1400 κιλά του αυτοκινήτου ήταν αρκετά για τους 146
ίππους. Οι επιδόσεις: περίπου σαν του 318is - κοντά στα δέκα δευτερόλεπτα
0-100 και κάπου 210 ανωτάτη. Αλλά η ανάρτηση και τα φρένα (άλλο σημείο με
σημαντική βελτίωση) άντεχαν περισσότερα άλογα και μου άνοιγαν την όρεξη για
μια δίλιτρη V6. (H τρίλιτρη είναι φορολογικά απλησίαστη για μας.)
Παρόλα αυτά δεν είχα ποτέ την αίσθηση πως το αυτοκίνητο ήταν αργό. Αντίθετα
μάλιστα: Δεδομένου πως το 80% των διαδρομών που έκανα έγιναν σε δρόμους
ορεινούς - αποκτούσαν μεγαλύτερη σημασία το κράτημα και η ροπή από την
καθαρή ιπποδύναμη. Με μια λέξη: μέσα στις δεκαπέντε μέρες δεν μας
προσπέρασε κανείς.
H ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΞΕΚΙΝΟΥΣΕ ΑΠΟ TO MILANO και πήγαινε προς βορράν. Κατεύθυνση: οι
Αλπεις, τα ιταλοελβετικά σύνορα, η διάβαση του Simplon στα 2000 μέτρα και
μετά η κοιλάδα του Ροδανού, στο καντόνι Valais (ή Wallis αν προτιμάτε τα
γερμανικά - είναι δίγλωσσο). Τελικός στόχος το ορεινό (1600 μ.) χωριό του
Grimenz όπου άλλοι συμμετείχαν σε συνέδριο - εγώ δε έκανα διακοπές και
περιηγήσεις.
Πως διάβολο τα φέρνει η τύχη (κι άραγε είναι τύχη;) να βρίσκομαι ξανά και
πάλι σε χώρες δυτικοευρωπαϊκές, οργανωμένες, καθαρές, τακτοποιημένες. Όχι
πως δεν μου αρέσει και η Ανατολή (η πραγματική - όχι η δική μας, η
γιαλαντζή). Της αναγνωρίζω τον πλούτο και την ομορφιά της. Αλλά, για την
καθημερινή ζωή -λυπάμαι- προτιμώ τη Δύση. Ένα παράδειγμα θα σας πείσει.
Μπαίνοντας στην πόλη Serre (10.000 κάτοικοι) θυμήθηκα μια πρόσφατη ελληνική
εμπειρία. Αρχές Μαϊου με είχαν καλέσει για μια διάλεξη στα Τρίκαλα της
Θεσσαλίας (εντυπώσεις στο «Ημερολόγιο» του Ιουνίου). Όταν έφτασα εκεί
έβρεχε γερά. Το ξενοδοχείο που μου είχαν κλείσει ήταν στο κέντρο της πόλης
- πιο κεντρικό δεν γινόταν. Φυσικά δεν υπήρχε θέση για στάθμευση στην
είσοδο - ούτε για να ξεφορτώσω αποσκευές. Αφησα το αυτοκίνητο σε διπλή
σειρά και ρώτησα στην υποδοχή που θα μπορούσα να το παρκάρω. «Ε, κάπου εδώ
γύρω», ήταν η απάντηση. «Δεν έχετε γκαράζ ή πάρκινγκ;» ρώτησα αφελώς. Με
κοίταξαν περίεργα.
Ψάχνοντας το «κάπου εδώ γύρω» έκανα βόλτες για μια ολόκληρη ώρα. Κι αυτό
μετά από τρεισήμισι ώρες οδήγημα με βροχή. Ώσπου στο τέλος αγανάκτησα (με
περίμεναν και για δείπο) και (αφού το ανακοίνωσα στο ξενοδοχείο) πήγα στην
Καλαμπάκα. Όπου βρήκα στέγη και πάρκινγκ στο φιλόξενο «Αμαλία».
Το θυμήθηκα αυτό γιατί μπαίνοντας στην Serre είδα μια επιγραφή που
καλωσόριζε τους επισκέπτες και τους πληροφορούσε ότι η πόλη διαθέτει 800
στεγασμένες θέσεις γκαράζ σε διάφορα σημεία της. Εκτός βέβαια από τα
παρκόμετρα στους κεντρικούς δρόμους και την ελεύθερη στάθμευση στις
συνοικίες. Πινακίδες σου έδειχναν τις ελεύθερες θέσεις σε κάθε περιοχή.
Ξέρω ότι πολλοί Έλληνες αμφισβητούν τον Δυτικό τρόπο ζωής σκέψης, κλπ. Δεν
το κάνουν όμως με συνεπή τρόπο. Όταν απορρίπτεις τον ορθολογισμό, την
τεχνολογία, την οργάνωση - να τα απορρίπτεις όλα μαζί. Δεν μπορεί να θέλεις
τα αυτοκίνητα, αλλά να μην θελεις τους περιφερειακούς δρόμους (περίπτωση
Υμηττού) ή τα γκαράζ (περίπτωση Κυψέλης). Διότι μετά τα αυτοκίνητα δεν
έχουν ούτε που να κυκλοφορήσουν, ούτε που να σταθμεύσουν. Τότε γίνονται
άγχος και βάρος.
Τα Τρίκαλα, μια πόλη με 60.000 κατοίκους, δεν διαθέτουν ούτε μια θέση
πάρκινγκ για τους επισκέπτες (που όλοι έρχονται οδικώς - άρα με
αυτοκίνητο). H Serre με 10.000 κατοίκους έχει πάνω από χίλιες. Το πρόβλημα
των Τρικάλων το ξανασυνάντησα σε όλες τις Ελληνικές επαρχιακές πόλεις - ενώ
δεν το αντιμετώπισα ποτέ στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία κλπ. Εκεί η
τοπική αυτοδιοίκηση συνδυάζει το τερπνό με το ωφέλιμο. Φτιάχνει άφθονα
γκαράζ, διώχνει τα αυτοκίνητα από τους δρόμους, εξυπηρετεί ντόπιους και
ξένους - ενώ ταυτόχρονα εισπράττει αφειδώς. Εδώ, που λέει κι ο Μάργαρης,
μόνο ψηφίσματα ξέρει να εκδίδει!
Θα μου πείτε: προτιμάς τον Δυτικό τρόπο ζωής μόνο λόγω του πάρκινγκ; Φυσικά
όχι μόνο. Ένα μικρό παράδειγμα ήταν - γι? αυτό που ονομάζω ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ.
Που σημαίνει λιγότερη καθημερινή ταλαιπωρία. Αρκετή μας επιφυλάσσει η
ανθρώπινη μοίρα μας - φορτωμένη με πόνο, αρρώστια, θάνατο. Ας μην
προσθέτουμε στα αναπόφευκτα και άλλα, που με λίγη σκέψη μπορούν να
αντιμετωπισθούν και να μην μας φαρμακώνουν την καθημερινότητα.
ΑΛΛΑ ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ 164. Όπως και η προ πενταετίας προκάτοχός της, είχε
ένα βασικό ελάττωμα. Ήταν μουγγή. (Περίεργο: οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι
Ιάπωνες, τοποθετούν ραδιοκασετόφωνα σε όλα τα αυτοκίνητα δοκιμών. Οι Ιταλοί
ποτέ! Μήπως για να ακούμε τη μουσική του κινητήρα;) Στην αρχή αυτή η
απουσία με ενόχλησε φοβερά. Δεκαπέντε μέρες χωρίς ήχο! Γίνεται Τέλεια
Διαδρομή χωρίς μουσική υπόκρουση; Μέχρι που σκέφθηκα, επειδή υπήρχε η
υπόλοιπη εγκατάσταση (ηχεία, καλωδιώσεις κλπ.), να τοποθετήσω εγώ ένα φτηνό
σκέτο ραδιόφωνο. (Έξω οι σταθμοί είναι τόσο καλοί που δεν χρειάζεσαι
πρόσθετες μουσικές.)
E! λοιπόν δεν θα το πιστέψετε, αλλά σε λίγες μέρες συνήθισα. Σε σημείο που
δεν μου έλειπε πια καθόλου! Και τώρα, μια εβδομάδα αφού γύρισα, ξεχνάω να
ανοίξω το ραδιόφωνο στο δικό μου αυτοκίνητο! Ανακάλυψα μάλιστα ότι
οδηγώντας χωρίς μουσική αποκτάς μιαν άλλη, πιο στενή σχέση με το
αυτοκίνητο. Γιατί ο ήχος δίνει βέβαια μια πρόσθετη διάσταση στο οδήγημα
αλλά παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και στο έτερον ήμισύ σου - στο κάτω
μέρος του Κενταύρου.
Έτσι, χωρίς παρεμβολές, η σχέση μου με την κομψή super Ιταλίδα έγινε ακόμα
πιο στενή. Περιπλανηθήκαμε σε τρεις χώρες (Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία), κάναμε
μαζί γύρω στις πενήντα δύσκολες αναβάσεις (και αντίστοιχες καθόδους),
φτάσαμε μέχρι τους πιο απόμακρους παγετώνες. Και πρέπει να ομολογήσω πως με
πολλή λύπη την αποχαιρέτησα ύστερα από δύο εβδομάδες στο αεροδρόμιο του
Μιλάνου._Ν.Δ.
ΥΓ.: Στο περασμένο τεύχος ο επιστολογράφος κ. Παπαδημητρίου με αποκαλεί
εμπαθή και προκατειλημμένο διότι έκανα «δυσμενή σχόλια» για την Citro_n ZX.
Στο κείμενο που αναφέρει, δεν υπάρχει ΙΧΝΟΣ από σχόλιο - ούτε θετικό ούτε
αρνητικό. Αναφέρθηκα μόνο στις στατιστικές πωλήσεων και αναρωτήθηκα γιατί
είναι τόσο διαφορετικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το ότι η ZX σε άλλες
χώρες πουλάει λιγότερο από τα ανταγωνιστικά της μοντέλα δεν είναι σχόλιο -
είναι γεγονός. Και αυτό συνεχίζεται. Π.χ. το πρώτο πεντάμηνο του 1993 στη
Γερμανία η ZX πούλησε 13.725 αυτοκίνητα έναντι 41.300 του Renault 19. Και
στη Γαλλία το Μάιο ήταν 7η (προηγούνται: Renault Clio, Renault 19, Renault
Twingo, Peugeot 106, Peugeot 405, Renault 21). Πού βλέπετε την εμπάθεια -
στα νούμερα;
Είμαι λέει «επηρεασμένος από ορισμένες μάρκες». Ποιές βρε παιδιά; Μετά το
σημερινό «Ημερολόγιο» σίγουρα από την Alfa Romeo. Αλλά και από την Toyota
(θυμηθείτε την Celica), την Mazda (RX 7), την Porsche (968 CS) κλπ. κλπ.
Είναι δυνατόν;
Κάποτε πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε εμπαθή και μεροληπτικό, όποιον
αναφέρει κάτι που δεν μας αρέσει για το αυτοκίνητο που οδηγούμε... Το
περίεργο είναι ότι δεν έχω ΠΟΤΕ εκφράσει γνώμη για την ZX! Είναι λοιπόν
ευκαιρία να πω τώρα ότι συμφωνώ με τον κ. Παπαδημητρίου. Την θεωρώ πολύ
καλό αυτοκίνητο - που θα άξιζε να πουλάει περισσότερο και εκτός Ελλάδος.